മനോഹരമായ വൈകുന്നേരമൊരു
കവിതയെഴുതിയാലോന്ന് തോന്നി.
ഓർമ്മകളുടെ മഴപെയ്ത്തിൽ സദാ
നനഞ്ഞ് നിൽക്കുന്നത് കൊണ്ട്
നിങ്ങളെക്കുറിച്ച് എഴുതാമെന്നു കരുതി.
ഇനി നമ്മൾ കാണുമ്പോൾ
ഏറെക്കാലത്തിന് ശേഷം
പെയ്യാൻ കാത്തിരുന്ന
മഴ നിറഞ്ഞ് പെയ്യുമാരിക്കും.
അപ്പോളാ സ്കൂൾ വരാന്തയിൽ
ഓടിക്കയറി നിൽക്കണം നമ്മുക്ക്.
നമ്മളെപ്പോലെ തന്നെ
പുതിയ നിറങ്ങൾ വന്നിരിക്കുന്നു,
പഴയാ കെട്ടിടത്തിന്.
ഞാൻ മലയാളം ക്ലാസ്സിന്
പോകുമ്പോളൊക്കെ
നിൻ്റെ കണ്ണുകൾ ഈ
ജനലവഴി, എന്നോട്
എന്തോ പറയുമായിരുന്നു.
മഴ തോർന്ന് നിൽക്കുമ്പോൾ
പണ്ട് നമ്മൾ അകന്ന്
നടന്നിരുന്ന,
പള്ളിയുടെ അരികിലൂടെ
ചേർന്ന് നടക്കാമിനി.
ഇതുവഴി ഞാൻ എൻ്റെ
കൂട്ടുകാരികളോട് മിണ്ടി
നടന്നതിന്, നീയിന്നും
പിണങ്ങാറുണ്ടെന്ന് പറഞ്ഞ്
ചിരിച്ചു നമ്മൾ.
മഴ പിന്നെയും ആർത്ത്
പെയ്യുന്നു, ഈ വഴിയിലിന്ന്
നമ്മൾ മാത്രം.
കൈയ്യ്ചേർത്ത് പിടിക്ക,
മഴയിലാകെ നനഞ്ഞ്
നടന്ന് തുടങ്ങാം നമ്മുക്കിനി .
What are your thoughts on this post?
I’d love to hear from you! Click this link to email me—I reply to every message!
Also use the share button below if you liked this post. It makes me smile, when I see it.