മനോഹരമായ വൈകുന്നേരമൊരു
കവിതയെഴുതിയാലോന്ന് തോന്നി.
ഓർമ്മകളുടെ മഴപെയ്ത്തിൽ സദാ
നനഞ്ഞ് നിൽക്കുന്നത് കൊണ്ട്
നിങ്ങളെക്കുറിച്ച് എഴുതാമെന്നു കരുതി.
അവളെ ചുംബിക്കുന്നതിന്റെ
മൂന്നാമത്തെ നിമിഷത്തിൽ
എന്റെ ഉള്ളിലാരോ
ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞു.
“ശംഖിന്റെ പുറം കൗതുകങ്ങളിൽ
മനസ്സ് കുടുങ്ങരുത്.
അതിൽ ഓംകാരമുണ്ട്,
ധ്യാനിക്കുക. "
ചുംബനത്തിനിടയിൽത്തന്നെ
ഞാൻ കണ്ണ് തുറന്നു.
അവൾ നിന്നടം വെളിച്ചം മാത്രം.
അടുത്ത നിമിഷമെനിക്ക്
മനസ്സിലായി, വെളിച്ചത്തെയാണ്
ഞാൻ നുകർന്നത്.
അങ്ങനെ അവളെന്ന വെളിച്ചം
നിറഞ്ഞ ഞാൻ,
ബുദ്ധനായി.
What are your thoughts on this post?
I’d love to hear from you! Click this link to email me—I reply to every message!
Also use the share button below if you liked this post. It makes me smile, when I see it.