മനോഹരമായ വൈകുന്നേരമൊരു
കവിതയെഴുതിയാലോന്ന് തോന്നി.
ഓർമ്മകളുടെ മഴപെയ്ത്തിൽ സദാ
നനഞ്ഞ് നിൽക്കുന്നത് കൊണ്ട്
നിങ്ങളെക്കുറിച്ച് എഴുതാമെന്നു കരുതി.
തല ചുമരിൽ അടിച്ചപ്പോൾ
അച്ഛന്റെ അദൃശ്യകരങ്ങൾ
അവനെ ചേർത്ത്പിടിച്ചിരിക്കാം.
അവനിനി കരയാതിരിക്കാൻ
കൂടെക്കൊണ്ടുപോയതായിരിക്കാം.
ഇനി അവർക്ക് ഒരുമിച്ച് കളിക്കാല്ലോ..
ആ നെഞ്ചിൽ തലവെച്ച് ഉറങ്ങാല്ലോ..
എന്നും അവൻ്റെ നിഷ്കളങ്കതയിൽ ജീവിക്കട്ടെ ഇനി.
അർഹത ഇല്ലാന്നറിഞ്ഞിട്ടും, മാപ്പ് അനിയൻകുട്ടാ.
നിന്റെ ബാല്യം കാത്തുസൂക്ഷിക്കാൻ കഴിയാതെ,
നിന്നെ കൊന്ന ഈ ലോകം
നിൻ്റെ ചിതയിലെരിഞ്ഞ് തീരട്ടെ.
What are your thoughts on this post?
I’d love to hear from you! Click this link to email me—I reply to every message!
Also use the share button below if you liked this post. It makes me smile, when I see it.